ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑ

Ο μεγάλος αγώνας σου έχει λάβει πλέον τέλος. Τα αποτελέσματα έχουν βγει και ήδη θεωρείς τον εαυτό σου μέλος κάποιας Πανεπιστημιακής ή Τεχνολογικής σχολής. Τώρα πια η πόρτα του Πανεπιστημίου δε φαντάζει άπιαστο όνειρο για σένα.

Είσαι φοιτητής, βαδίζεις στους ίδιους διαδρόμους με τους συμφοιτητές σου, αντικρύζεις…τραπεζάκια είναι αυτά;

Ναι! Τραπεζάκια δεξιά και αριστερά, νέοι κάθονται γύρω από αυτά και συζητούν, χρωματιστά φυλλάδια προσεχτικά ταξινομημένα πάνω σ’ αυτά, στους τοίχους αφίσες και παντού μεγάλα ηχεία να προσφέρουν δωρεάν κάθε είδους μουσική ευχαρίστηση.

Μην ταράζεσαι! Δε βρέθηκες ξαφνικά σε πανηγυρικό συλλαλητήριο. Είναι η φοιτητική πολιτικοποίηση των νέων, ο φοιτητικός συνδικαλισμός, μια μικρογραφία των μεγάλων κομμάτων που ευτυχώς δεν αποτελείται από άβουλος νέους που σκοπό έχουν μόνο να ικανοποιήσουν τις πολιτικές φιλοδοξίες των μεγάλων στελεχών του κάθε κόμματος που αντιπροσωπεύουν.

Η εποχή μας, όπως είναι γνωστό, συνοδεύτηκε από μεγάλες αλλαγές και εξελίξεις στους διάφορους τομείς της κοινωνικής δραστηριότητας και της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Οι πολιτιστικές και κοινωνικές ιδίως εξελίξεις έφεραν μεταβολές στον τρόπο ζωής, στη νοοτροπία και στην ψυχοσύνθεση του σημερινού ανθρώπου.

 Κάτι παρόμοιο συνέβη και με το ζήτημα της πολιτικοποίησης· ενώ παλαιότερα δεν ενθαρρυνόταν ή και υπήρχε φόβος να εκδηλωθεί, τώρα αντίθετα, τείνει να γίνει η πολιτικοποίηση των νέων (ιδίως!) θέμα ημερησίας διάταξης.

Αλήθεια, όμως, τι είναι τελικά ο συνδικαλισμός;

 Είναι η ενεργή συμμετοχή σου στα κοινά.

Πλέον είσαι ακαδημαϊκός πολίτης και ενήλικο μέλος της κοινωνίας. Οφείλεις να συμμετέχεις στις κοινωνικο-πολιτικές δραστηριότητες του κράτους, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι δεν υποδουλώνεσαι στις απαιτήσεις επιτηδείων που θέλουν παθητικούς πολίτες για να προάγουν τα προσωπικά τους συμφέροντα, αδιαφορώντας και συχνά προσβάλλοντας το δικό σου μέλλον και τις προσωπικές σου επιδιώξεις.

 Η ένταξη του νέου σε πολιτικοποιημένες ομάδες όχι μόνο τον βοηθάει να δραστηριοποιηθεί στα κοινωνικά προβλήματα του τόπου και της εποχής του αλλά και του δίνει το έναυσμα και τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να σχηματίσει ο νέος έναν «αδαμάντινο» χαρακτήρα.

Οι στόχοι και οι αξιώσεις που καθορίζονται από τον υγιή συνδικαλισμό εκπαιδεύουν τους νέους ώστε:

·     να συνεργάζονται μεταξύ τους

·     να γνωρίζουν τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά τους

·     να απορρίπτουν τις πολιτικές αυθαιρεσίες και τις κοινωνικές υπερβάσεις

·     να ενδιαφέρονται για εποικοδομητικές δραστηριότητες και να γίνονται πιο κοινωνικοί

·     να αγωνίζονται για κοινωνική δικαιοσύνη, ειρήνη, ανθρώπινα δικαιώματα, συναδέλφωση, ανεργία, ναρκωτικά, προστασία του περιβάλλοντος, παιδεία.

·         να χρησιμοποιούν το διάλογο ως μέσο επικοινωνίας, να μην επιδίδονται σε αναρχικά και αντικοινωνικά φαινόμενα αλλά και είναι πάντα ανοιχτοί στις νέες ιδέες και τις σύγχρονες αντιλήψεις.

Βέβαια κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις και δυστυχώς η πλευρά του «κακού» συνδικαλισμού συχνά παρασύρει το νέο σε ιδιοτελή και άσχημα πολιτικά παιχνίδια.

 Γι’ αυτό η συμμετοχή σε κάποιο συνδικαλιστικό φορέα (είτε πολιτικό είτε κοινωνικό) δεν πρέπει να οδηγεί:

v    στο δογματισμό

v    την προκατάληψη

v    το φανατισμό

v    τη μισαλλοδοξία

αλλά να προωθεί σοβαρότητα και συνέπεια τις απαιτήσεις του σύγχρονου κοινωνικού συνόλου.

Μ’ αυτό τον τρόπο ο συνδικαλισμός θα γίνει μέσο έκφρασης αντίθετων ιδεών και απόψεων καθώς και τρόπος επίλυσης διάφορων κοινωνικο-πολιτικών προβλημάτων (επιστημονικά, πνευματικά, πολιτικά, πολιτιστικά κ.τ.λ.).

 Είναι η Δημοκρατία που κυριαρχεί και ο συνδικαλισμός είναι ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά μας για να την εδραιώσουμε και να προάγουμε το έργο της.

Ειδικά οι νέοι, που από τη φύση τους έχουν την τάση να αντιδρούν στις κοινωνικές καταπιέσεις και τους περιορισμούς, βρίσκουν στο συνδικαλισμό ένα κλίμα σχετικής ελευθερίας και ανεμπόδιστης άσκησης των πολιτικών και κοινωνικών τους δικαιωμάτων.

Αλλά και γενικότερα η ενεργή συμμετοχή κάθε πολίτη και η σωστή ενημέρωσή του για τα προβλήματα που αφορούν:

§        τον πολιτισμό,

§         το πνεύμα,

§        την παιδεία,

§        την εργασία,

§        τη φύση,

§        τα ναρκωτικά,

§        την εθνική ασφάλεια,

§        την ελευθερία,

§        την οικονομία κ.α.

αποτελούν αναγκαία την ένταξή του σε κάποιο συνδικαλιστικό φορέα, σε κάποια ομάδα όπου θα αγωνίζεται συλλογικά προσπαθώντας και ο ίδιος να βοηθήσει στη λύση αυτών των προβλημάτων.

Τελικά, εκείνο που προέχει είναι ότι ούτε την έννοια του συνδικαλισμού μπορούμε να τη φυλακίσουμε στα στενά όρια του πολιτικού συνδικαλισμού αλλά ούτε και η ενασχόληση των νέων με την πολιτική αποτελεί κοινωνική «απειλή», αν αποβλέπει στην ομαλή και δημιουργική ένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο.