ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΑΝΑΣΑΝΟΥΝ

Πριν από κάποιες μέρες διάβασα στον τοίχο ενός σχολείου την φράση: «ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΑΝΑΣΑΝΟΥΝ!!!» και παρατήρησα ότι οι λέξεις «παιδιά» και «ανασάνουν» ήταν γραμμένες με έντονα κόκκινα γράμματα. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία στο νόημα των λέξεων. Αντίθετα μάλιστα ως γνήσια ελληνίδα καθηγήτρια και ως ολοκληρωμένη ενήλικος που προσέχει την επιφάνεια των πραγμάτων έσπευσα να κριτικάρω την κίνηση αυτή σκεπτόμενη την αισθητική του σχολικού κτιρίου. Όχι, βέβαια, ότι επικροτώ τον βανδαλισμό των σχολικών κτιρίων αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που γράφω το άρθρο. Κοίταξα, λοιπόν γύρω μου και σχεδόν τεχνικά κούνησα το κεφάλι καταφατικά σαν να είχα την ανάγκη να συμφωνήσω με το παιδί που έγραψε το σύνθημα. Πράγματι, στην εποχή του millenium τα παιδιά είναι μάλλον «φυλακισμένα» παρά ανασαίνουν. Από όπου και να αρχίσω, τηλεόραση- μουσική- σπουδές- οικογένεια- φιλίες…ακόμα και τα πρώτα καρδιοχτύπια δεν έχουν την αθωότητα που τους αξίζουν. Το παιδί του 2013 από μικρή ηλικία ΠΡΕΠΕΙ να ασχοληθεί με τον αθλητισμό, να μάθει τουλάχιστον 2 ξένες γλώσσες, να μάθει computer, να «ρουφάει» τεχνικά τις γνώσεις που του δίνει το σχολείο για να περάσει σε κάποια σχολή που ίσως αύριο- μεθαύριο θα το οδηγήσει νικητή στην πρώτη γραμμή της ανεργίας και στο τέλος κουρασμένο από όλα αυτά να πάει και μια βόλτα με τους φίλους του. Βέβαια, κάποιοι μεγαλύτεροι θα αντικρούσουν τις απόψεις αυτές μιλώντας για τις στερήσεις της δικής τους εποχής και την αυστηρότητα με την οποία μεγάλωσαν. Άλλοι πάλι θα αναφερθούν στην πληρότητα των αγαθών που έχουν τα σύγχρονα παιδιά και φανατικά θα υποστηρίξουν ότι οι νέοι σήμερα έχουν την πλήρη ελευθερία που συχνά φτάνει- και ίσως ξεπερνάει- ακόμα και αυτά τα όρια της ασυδοσίας. Δε θα διαφωνήσω με καμία από τις απόψεις αυτές. Ζούμε σε μια εποχή που συνδυάζει όλες τις τάσεις. Προάγει την ελευθερία αλλά μέσα από τα στενά πλαίσια της «φυλάκισης» και –δυστυχώς ενίοτε- της καταστρατήγησης της προσωπικότητας των νέων. Ας αφήσουμε τα παιδιά, λοιπόν, να ανασάνουν. Ας τους δώσουμε το χρόνο να εκφράσουν τις απόψεις τους, ας τους δώσουμε την ευκαιρία να αναλάβουν τις ευθύνες για το μέλλον που ετοιμάζουν, ας σταθούμε δίπλα τους ως σύμμαχοι και όχι ως εχθροί, έχουν ήδη πολλές μάχες να δώσουν και πολλές «Τροίες» τους περιμένουν να τις κατακτήσουν για τα δικά τους όνειρα, για «τη δική τους Ελένη». Και αν και αυτή η «Ελένη» αποδειχτεί ένα απατηλό όνειρο ας μάθουν από τα δικά τους λάθη. Εμείς πρέπει να σταθούμε «ιχνηλάτες» σ’ αυτές τις αναζητήσεις. Δεν είναι δική μας αυτή η μάχη! Και όταν λέω «εμείς» εννοώ οι γονείς, οι καθηγητές, οι παππούδες, οι πολιτικοί, όλοι! Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης όταν ένα παιδί αρχίζει τα ναρκωτικά, όταν ένα παιδί κάνει πορείες και καταλήψεις και δυστυχώς κυρίως έχουμε ευθύνη όταν ένα παιδί αυτοκτονεί!... «ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΑΝΑΣΑΝΟΥΝ!!!»

ΠΑΠΟΥΛΙΔΟΥ ΣΤΕΛΛΑ

ΚΛΑΣΙΚΗ ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ